കാൻസർ ചികിത്സയിലെ പുതിയ പ്രതീക്ഷകൾ

കാൻസർ എന്ന പ്രഹേളിക

(Cancer Paradigms-  Dr. Jason Fung, MD)

പുരാതന ഈജിപ്തുകാരുടെ കാലം മുതൽ കാൻസർ ഒരു രോഗമായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ക്രി.മു. പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടിലെ പുരാതന കയ്യെഴുത്തുപ്രതികൾ “സ്തനത്തിൽ വീർക്കുന്ന പിണ്ഡം” വിവരിക്കുന്നു – ഇത് സ്തനാർബുദത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ആദ്യ വിവരണമാണെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. ഗ്രീക്ക് ചരിത്രകാരനായ ഹെറോഡൊട്ടസ്, ബിസി 440 ൽ എഴുതിയത്, പേർഷ്യയിലെ രാജ്ഞിയായ അറ്റോസയെ സ്തനാർബുദത്തിന് കാരണമായേക്കാവുന്ന അസുഖം ബാധിച്ചതായി വിവരിക്കുന്നു. പെറുവിലെ ആയിരം വർഷം പഴക്കമുള്ള ശവക്കല്ലറയിൽ, മമ്മിഫൈഡ് അവശിഷ്ടങ്ങൾ അസ്ഥി ട്യൂമർ കാണിക്കുന്നു. അതിനാൽ കാൻസർ പുരാതന കാലം മുതലുള്ളതാണ്, പക്ഷേ ഇത് വളരെ അപൂർവമായിരിക്കാം;  കാരണം അക്കാലത്തെ ആയുസ്സ് കുറവായിരുന്നു. എന്നാൽ കാരണം അജ്ഞാതമായിരുന്നു. അതിനാൽ കൂടുതലും മോശം ദൈവങ്ങളെ കുറ്റപ്പെടുത്തി.

നൂറ്റാണ്ടുകൾക്കുശേഷം, ഗ്രീക്ക് വൈദ്യശാസ്ത്ര പിതാവ് ഹിപ്പോക്രാറ്റസ് (ബിസി 460 ബിസി – ബിസി 370 ബിസി) കാർകിനോസ് ( ഞണ്ട്) എന്ന പദം ഉപയോഗിച്ച് പലതരം അർബുദങ്ങളെക്കുറിച്ച് വിവരിച്ചു. ക്യാൻസറിനെക്കുറിച്ചുള്ള അതിശയകരമായ കൃത്യമായ വിവരണമാണിത്. പിൽകാലത് മൈക്രോസ്കോപ് വഴി  പരിശോധിച്ചപ്പോൾ, ക്യാൻസർ  സെല്ലിൽ നിന്ന് ഒന്നിലധികം സ്പിക്കുലുകൾ  (spicules)  വ്യാപിപ്പിക്കുന്നതായും  അടുത്തുള്ള ടിഷ്യൂകളിലേക്ക് കയറി പിടിക്കുന്നതായും കണ്ടെത്തി. 

എ.ഡി രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിൽ, ഗ്രീക്ക് വൈദ്യനായ ഗാലെൻ,  ഓങ്കോസ് (നീർവീക്കം) എന്ന പദം ഉപയോഗിച്ചു, കാരണം ക്യാൻസറിനെ പലപ്പോഴും ചർമ്മത്തിന് കീഴിൽ, സ്തനത്തിൽ എല്ലാം ഉറപ്പുള്ള മുഴകളായി കണ്ടെത്താം. ഈ മൂലത്തിൽ നിന്നാണ് ഓൺകോളജി, ഓൺകോളജിസ്റ്റ്, ഓൺകോളജിക് എന്നിവയെല്ലാം ഉരുത്തിരിഞ്ഞത്. ഒരു അർബുദത്തെ സൂചിപ്പിക്കാൻ ഗാലൻ -oma എന്ന പ്രത്യയം ഉപയോഗിച്ചു. സെൽസസ് (ca 25 BC – ca 50 AD) (ഡി മെഡിസിന എന്ന വൈദ്യശാസ്ത്ര ഗ്രൻഥം എഴുതിയ റോമൻ എൻ‌സൈക്ലോപീഡിസ്റ്റ്), ഗ്രീക്ക് പദമായ ‘കാർകിനോസ്’ ‘കാൻസർ’ എന്ന് വിവർത്തനം ചെയ്തു. ഞണ്ട് എന്നതിൻറെ  ലാറ്റിൻ പദമാണ്. 

രോഗകാരണം മനസിലാക്കാൻ ശ്രമിച്ച  പുരാതന ഗ്രീക്കുകാർ ഹ്യൂമറൽ തിയറിയിൽ ഉറച്ച വിശ്വാസികളായിരുന്നു. രക്തം, കഫം, മഞ്ഞ പിത്തരസം, കറുത്ത പിത്തരസം എന്നീ നാല് ഹ്യൂമറുകളുടെ അസന്തുലിതാവസ്ഥയാണ് എല്ലാ രോഗങ്ങൾക്കും കാരണമെന്ന് അവർ വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. കാൻസറിനെ ശരീരത്തിനകത്തെ കറുത്ത പിത്തരസത്തിന്റെ ആധിക്യമായി കണക്കാക്കി.

അനാട്ടമിക് അന്വേഷണത്തിൽ 4 ഹ്യൂമറുകളിൽ 3 എണ്ണം കണ്ടെത്തി – രക്തം, കഫം, മഞ്ഞ പിത്തരസം. എന്നാൽ കറുത്ത പിത്തരസം എവിടെയായിരുന്നു?  ഡോക്ടർമാർ വളരെയധികം ശ്രമിച്ചുവെങ്കിലും  നോക്കിയെങ്കിലും കണ്ടെത്താനായില്ല.

1700 കളോടെ ഹോഫ്മാനും സ്റ്റാളും വികസിപ്പിച്ചെടുത്ത ലിംഫ് തിയറി ശ്രദ്ധ പിടിച്ചുപറ്റി. ശരീരത്തിലെ ദ്രാവക ഭാഗങ്ങൾ (രക്തവും ലിംഫും) എല്ലായ്പ്പോഴും ശരീരത്തിലുടനീളം പ്രവഹിക്കുന്നു. ലിംഫ് ശരിയായി  പ്രവഹിക്കാത്തപ്പോഴെല്ലാം ക്യാൻസർ ഉണ്ടാകുമെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെട്ടു. സ്തംഭനാവസ്ഥയും പിന്നീട് അഴുകൽ, ലിംഫിന്റെ അപചയം എന്നിവ ക്യാൻസറിന് കാരണമാകുമെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെട്ടു.

1838 ആയപ്പോഴേക്കും ബ്ലേസ്റ്റെമ തിയറിയിലൂടെ  ദ്രാവകങ്ങളേക്കാൾ കോശങ്ങളിലേക്ക് ശ്രദ്ധ നീങ്ങി. ജർമ്മൻ പാത്തോളജിസ്റ്റ് ജോഹന്നാസ് മുള്ളർ കാൻസർ, ലിംഫിൽ നിന്നല്ല മറിച്ചു  കോശങ്ങളിൽ നിന്നാണ് ഉത്ഭവിച്ചത് എന്ന് പറഞ്ഞു. ഈ കാൻസർ കോശങ്ങൾ മറ്റ് കോശങ്ങളിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞതാണെന്ന് പിന്നീട് തെളിഞ്ഞു.

ക്യാൻസർ കേവലം കോശങ്ങളാണെന്ന തിരിച്ചറിവോടെ, ഡോക്ടർമാർ,  ക്യാൻസറിനെ വെട്ടിമുറിച്ചുകൊണ്ട് അത് ഭേദമാക്കാമെന്ന് സങ്കൽപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങി. ആധുനിക അനസ്തേഷ്യയുടെയും ആന്റി സെപ്‌റ്റികിന്റെയും വരവോടെ, ശസ്ത്രക്രിയ ഒരു നിഷ്ഠൂരമായ കർമത്തിൽ  നിന്ന് ന്യായമായ ഒരു മെഡിക്കൽ നടപടിക്രമത്തിലേക്ക് മാറ്റി. എന്നാൽ ഒരു പ്രശ്‌നമുണ്ടായിരുന്നു. ക്യാൻസർ അനിവാര്യമായും തിരിച്ചെത്തുന്നു.  സാധാരണയായി ശസ്ത്രക്രിയാ മാർജിനിൽ. ശസ്ത്രക്രിയയ്ക്കുശേഷം എന്തെങ്കിലും അർബുദ അവശിഷ്ടമുണ്ടെങ്കിൽ  അർബുദം തിരിച്ചു വരും. 1860 കളിൽ, ക്യാൻസർ ശസ്ത്രക്രിയകൾ കൂടുതൽ സമൂലമായി. അതായത് ക്യാന്സറിന്റെ കണികകൾ നശിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി ആരോഗ്യമുള്ള വളരെ കൂടുതൽ ശരീര  ഭാഗങ്ങൾ മുറിച്ചു കളയാൻ തുടങ്ങി.   

സ്തനാർബുദത്തെ ചികില്സിക്കുന്ന ശസ്ത്രക്രിയാവിദഗ്ധനായ വില്യം ഹാൾസ്റ്റെഡ്  ഇക്കാര്യത്തിൽ തനിക്ക് ഒരു പരിഹാരമുണ്ടെന്ന് കരുതി. ക്യാൻസർ ഒരു ഞണ്ട് പോലെയാണ് – തൊട്ടടുത്തുള്ള ടിഷ്യുവിലേക്ക് സൂക്ഷ്മമായ പിൻസറുകൾ അയയ്ക്കുന്നത് അനിവാര്യമായ പുനർ രോഗബാധയിലേക്ക്  നയിക്കുന്നു. അടുത്തുള്ള കോശങ്ങളിലേക്ക് കാൻസർ ബാധിച്ചതായി ഉറപ്പില്ലെങ്കിലും സംശയത്തിന്റെ പേരിൽ മുറിച്ചു മാറ്റുന്നതിൽ എന്താണ് കുഴപ്പം?  വേര് (Root) എന്നതിന്റെ    ലാറ്റിൻ പദമായ  ‘റാഡിക്കൽ’ ശസ്ത്രക്രിയ എന്ന് ഇതിനെ വിളിച്ചിരുന്നു.

ഇതിന് ഒരു യുക്തി ഉണ്ട്. ഒരു റാഡിക്കൽ മാസ്റ്റെക്ടമി, സ്തനം, ചുറ്റുമുള്ള ടിഷ്യു എന്നിവ നീക്കം ചെയ്യുന്നത് വൈകല്യജനകവും വേദനാജനകവുമാകാം, പക്ഷേ ബദൽ മരണമായിരുന്നു. വഴിതെറ്റിയ ഒരു ദയയായിരുന്നു അത്. ഡോ. ഹാൾസ്റ്റെഡ് തന്റെ ഫലങ്ങൾ ശേഖരിക്കുകയും 1907 ൽ അമേരിക്കൻ സർജിക്കൽ അസോസിയേഷന് സമർപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. കാൻസർ കഴുത്തിലോ ലിംഫ് നോഡുകളിലോ പടരാത്ത രോഗികളിൽ കുറെയൊക്കെ ഇത്   ഫലപ്രദമായി. എന്നാൽ മെറ്റാസ്റ്റാറ്റിക് വ്യാപനം  ഉള്ളവരിൽ  ഒട്ടും പ്രയോജനകരമായില്ല. ശസ്ത്രക്രിയ എത്രത്തോളം വിപുലമാണ് എന്നത് മൊത്തത്തിലുള്ള ഫലത്തിന് അപ്രസക്തമാണ്. 

അതേ സമയം, 1895-ൽ റോയിന്റെജൻ,  എക്സ്-റേ  കണ്ടെത്തി – വൈദ്യുതകാന്തിക വികിരണത്തിന്റെ ഉയർന്ന ഊർജ്ജ രൂപങ്ങൾ. ഇത് അദൃശ്യമായിരുന്നു, പക്ഷേ ജീവനുള്ള ടിഷ്യുവിനെ നശിപ്പിക്കാനും കൊല്ലാനും കഴിയും. 1896 ആയപ്പോഴേക്കും, ഒരു വർഷത്തിനുശേഷം, എമിൽ ഗ്രബ്ബെ  (Emil Grubbe)  എന്ന മെഡിക്കൽ വിദ്യാർത്ഥി ക്യാൻസറിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഈ പുതിയ കണ്ടുപിടുത്തം പരീക്ഷിച്ചു. 1902 ആയപ്പോഴേക്കും ക്യൂറീസ് റേഡിയം കണ്ടെത്തിയതോടെ കൂടുതൽ ശക്തവും കൃത്യവുമായ എക്സ്-റേ വികസിപ്പിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. ഇത് എക്സ്-റേ ഉപയോഗിച്ച് ക്യാൻസർ നശിപ്പിക്കാനുള്ള  സാധ്യത വർദ്ധിപ്പിക്കുകയും റേഡിയേഷൻ ഓങ്കോളജിയുടെ പുതിയ മേഖല പിറവിയെടുക്കുകയും ചെയ്തു.

രോഗശമനത്തിനുള്ള ശസ്ത്രക്രിയാ ശ്രമങ്ങൾ നേരിട്ട അതേ പ്രശ്നം ഇവിടെയും ഉണ്ടായി. നിങ്ങൾക്ക് പ്രാദേശിക ട്യൂമർ നശിപ്പിക്കാൻ കഴിയുമെങ്കിലും, അത് വീണ്ടും തിരിച്ചു വരും. അതിനാൽ, ഒരു പ്രാദേശിക ചികിത്സ, ശസ്ത്രക്രിയ അല്ലെങ്കിൽ വികിരണം എന്നിവ രോഗത്തിന്റെ തുടക്കത്തിൽ, പടരുന്നതിനുമുമ്പ്, മാത്രമേ ചികിത്സിക്കാൻ കഴിയൂ. ഒരിക്കൽ വ്യാപിച്ചുകഴിഞ്ഞാൽ, അത്തരം നടപടികൾ ഫലപ്രദമാവില്ല.

അതിനാൽ ക്യാൻസറിനെ കൊല്ലാൻ സാധ്യതയുള്ള സിസ്റ്റമിക് ഏജന്റുകൾക്കായി തിരച്ചിൽ തുടരുകയായിരുന്നു. കീമോതെറാപ്പി – ശരീരത്തിന് മുഴുവൻ എത്തിക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒന്നായിരുന്നു അത്. ആദ്യത്തെ മരുന്ന്, ഒരു സാധ്യതയില്ലാത്ത ഉറവിടത്തിൽ നിന്നാണ് വന്നത് – ഒന്നാം ലോക മഹായുദ്ധത്തിൽ ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന  മാരകവിഷമായ  മസ്റ്റാർഡ് ഗ്യാസ് . 1917-ൽ ജർമ്മൻകാർ  മാസ്റ്റഡ് ഗ്യാസ്  നിറച്ച പീരങ്കി ഷെല്ലുകൾ ബ്രിട്ടീഷ് പട്ടാളക്കാർക്ക് നേരെ ചെറിയ പട്ടണമായ യെപ്രെസിനു സമീപം ഉപയോഗിച്ചു. ഇത് ശ്വാസകോശത്തെയും ചർമ്മത്തെയും പൊള്ളുകയും കത്തിക്കുകയും ചെയ്തു, മാത്രമല്ല മജ്ജയുടെ ഭാഗങ്ങളായ വെളുത്ത രക്താണുക്കളെ തിരഞ്ഞെടുത്ത് നശിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള ഒരു പ്രത്യേക കഴിവും ഉണ്ടായിരുന്നു. മാസ്റ്റഡ്ഗ്യാസിന്റെ രാസ ഡെറിവേറ്റീവുകൾ  1940 കളിലെ  ശാസ്ത്രജ്ഞർ ലിംഫോമാ സ് എന്നറിയപ്പെടുന്ന വെളുത്ത രക്താണുക്കളുടെ കാൻസറിനെ ചികിത്സിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഇത് വിജയിച്ചു, പക്ഷേ താത്കാലികമായി മാത്രം.

ലിംഫോമ മെച്ചപ്പെട്ടു , പക്ഷേ അനിവാര്യമായും പുനർ ബാധയുണ്ടാവും. എന്നാൽ അത് ഒരു തുടക്കമായിരുന്നു. കുറഞ്ഞത്,  ഒരു ആശയം തെളിയിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.മറ്റ് കീമോതെറാപ്പിക് ഏജന്റുകൾ വികസിപ്പിച്ചെടുക്കാം, പക്ഷേ എല്ലാറ്റിനും  ഒരേ മാരകമായ ന്യൂനതയുണ്ട്. മരുന്നുകൾ ചുരുങ്ങിയ സമയത്തേക്ക് ഫലപ്രദമാകുമെങ്കിലും അനിവാര്യമായും ഫലപ്രാപ്തി നഷ്ടപ്പെടും.

Cancer Paradigm No.1.0

   ഇത്, അപ്പോൾ കാൻസർ പാരഡൈം 1.0 ആയിരുന്നു. അനിയന്ത്രിതമായ സെല്ലുലാർ വളർച്ചയുടെ ഒരു രോഗമായിരുന്നു കാൻസർ. ഇത് അമിതവും അപകടകരവുമായിരുന്നു, ഇത് ചുറ്റുമുള്ള സാധാരണ ടിഷ്യുകളെ നശിപ്പിക്കും. ശരീരത്തിന്റെ എല്ലാ വ്യത്യസ്ത കോശങ്ങളിലും ഇത് സംഭവിച്ചു, പലപ്പോഴും മറ്റ് ഭാഗങ്ങളിലേക്ക് വ്യാപിക്കുകയും ചെയ്തു. പ്രശ്നം വളരെയധികം വളർച്ചയാണെങ്കിൽ, അതിനുള്ള ഉത്തരം അതിനെ കൊല്ലുക എന്നതാണ്. ഇത് ശസ്ത്രക്രിയ, റേഡിയേഷൻ, കീമോതെറാപ്പി എന്നിവക്ക് കാരണമായി.  ഇന്നും നമ്മുടെ മിക്ക കാൻസർ ചികിത്സകളുടെയും അടിസ്ഥാനം ഇവയാണ്.

കീമോതെറാപ്പി അതിന്റെ ക്ലാസിക് രൂപത്തിൽ അടിസ്ഥാനപരമായി ഒരു വിഷമാണ്. സാധാരണ സെല്ലുകളെ നശിപ്പിക്കുന്നതിനേക്കാൾ അല്പം വേഗത്തിൽ അതിവേഗം വളരുന്ന സെല്ലുകളെ കൊല്ലുക എന്നതാണ്  ലക്ഷ്യം. നിങ്ങൾ ഭാഗ്യവാനാണെങ്കിൽ, രോഗിയെ കൊല്ലുന്നതിനുമുമ്പ് നിങ്ങൾക്ക് ക്യാൻസറിനെ കൊല്ലാം. 

കീമോതെറാപ്പി മരുന്നുകൾ അതിവേഗം വളരുന്ന കോശങ്ങളെ നശിപ്പിക്കുന്നത് കാരണം ഹെയർ ഫോളിക്കിളുകൾ, ആമാശയത്തിലെയും കുടലിലെയും ലൈനിംഗ് എന്നിവ നശിക്കുന്നു. അത് മൂലമുണ്ടാകുന്ന കഷണ്ടി, ഓക്കാനം / ഛർദ്ദി എന്നിവ അറിയപ്പെടുന്ന പാർശ്വഫലങ്ങളാണ്.

എന്നാൽ ഈ ക്യാൻസർ പാരഡൈം 1.0 മാരകമായ ഒരു ന്യൂനത അനുഭവിക്കുന്നു. അനിയന്ത്രിതമായ ഈ സെൽ വളർച്ചയ്ക്ക് കാരണമായതെന്താണ് എന്ന ചോദ്യത്തിന് ഇത് ഉത്തരം നൽകിയില്ല. ആത്യന്തിക കാരണമായ മൂലകാരണത്തെ അത് തിരിച്ചറിഞ്ഞില്ല. ചികിത്സകൾക്ക് പ്രോക്സിമൽ കാരണങ്ങളെ മാത്രമേ ചികിത്സിക്കാൻ കഴിയൂ, അതിനാൽ അവ ഉപയോഗപ്രദമായിരുന്നില്ല. പ്രാദേശിക രോഗങ്ങൾക്ക് ചികിത്സ നൽകാമെങ്കിലും വ്യവസ്ഥാപരമായ രോഗത്തിന് കഴിഞ്ഞില്ല.

ക്യാൻസറിന് ചില കാരണങ്ങളുണ്ടെന്ന് നമുക്കറിയാം – പുകവലി, വൈറസ് (എച്ച്പിവി), രാസവസ്തുക്കൾ (soot, ആസ്ബറ്റോസ്). എന്നാൽ ഇവ എങ്ങനെ ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നുവെന്ന് നമുക്ക് അറിയില്ല. എങ്ങനെയോ ഈ വിവിധ ഘടകങ്ങൾ എല്ലാം കാൻസർ കോശങ്ങളുടെ അമിതമായ വളർച്ചയ്ക്ക് കാരണമായി. ഇവയെ തമ്മിൽ ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന ഘടകങ്ങൾ ഏതെന്നു അറിയില്ല.

അതിനാൽ ഡോക്ടർമാർ തങ്ങളാലാവുന്നതെല്ലാം ചെയ്തു. വേഗത്തിൽ വളരുന്ന കോശങ്ങളെ വിവേചനരഹിതമായി കൊല്ലുന്നതിലൂടെ അവർ അമിതമായ വളർച്ചയെ ചികിത്സിച്ചു. ഇത് ചില ക്യാൻസറുകൾക്ക് ഉപകാരപ്പെട്ടെങ്കിലും ഭൂരിപക്ഷത്തിനും പരാജയപ്പെട്ടു.  എന്നിരുന്നാലും, അത് ആദ്യത്തെ പടിയായിരുന്നു.

Cancer Paradigm 2.0

അടുത്ത വലിയ സംഭവം വാട്സണും ക്രിക്കും 1953 ൽ ഡിഎൻഎ കണ്ടെത്തിയതും തുടർന്നുള്ള ഓങ്കോജീനുകളുടെയും ട്യൂമർ സപ്രസ്സർ ജീനുകളുടെയും കണ്ടെത്തലായിരുന്നു. ഇത് കാൻസർ പാരഡൈം 2.0 – ക്യാൻസറിനെ ഒരു ജനിതക രോഗമായി കണക്കാക്കുന്നതിലേക്ക് എത്തിച്ചു. ക്യാൻസറിനുള്ള അറിയപ്പെടുന്ന കാരണങ്ങളുടെയും കാൻസർ കോശങ്ങളുടെ അമിതമായ വളർച്ചയുടെയും ഒരു പട്ടിക ഒരിക്കൽ കൂടി നമുക്ക് ലഭിച്ചു. സോമാറ്റിക് മ്യൂട്ടേഷൻ തിയറി (somatic mutation theory) അനുസരിച്ച് ഈ വൈവിധ്യമാർന്ന രോഗങ്ങളെല്ലാം ജനിതകമാറ്റങ്ങൾക്ക് കാരണമാകുന്നു, ഇത് അധിക വളർച്ചയ്ക്ക് കാരണമായി.

സത്യത്തിന്റെ പുറംതോടുകൾ പൊളിച്ചെടുക്കാൻ  ധൈര്യത്തോടെ നാം ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. കാൻസർ പാരഡൈം 1.0 ന്റെ എല്ലാ ചികിത്സകൾക്കും പുറമേ, ഒരു ജനിതക രോഗമെന്ന നിലയിൽ ഈ പുതിയ കാൻസർ മാതൃക പുതിയ ചികിത്സകളിലേക്ക് നയിച്ചു. 

(chronic myelogenous leukaemia ) രക്താർബുദത്തിനായുള്ള ഗ്ലീവക്, സ്തനാർബുദത്തിനുള്ള ഹെർസെപ്റ്റിൻ എന്നിവയാണ് ഈ രംഗത്തെ  ഏറ്റവും അറിയപ്പെടുന്ന ചികിത്സകളും ഈ മാതൃകയിലെ ഏറ്റവും കുപ്രസിദ്ധമായ വിജയങ്ങളും. ക്യാൻസറിന്റെ മൊത്തത്തിലുള്ള അവസ്ഥയുമായി  താരതമ്യപ്പെടുത്തുമ്പോൾ താരതമ്യേന ചെറിയ രോഗങ്ങൾക്കുള്ള ചികിത്സയിലെ പ്രധാന മുന്നേറ്റമാണിത്. ഇത് അവരുടെ നേട്ടങ്ങളെ കുറച്ചു കാണാനല്ല, മൊത്തത്തിൽ, ഈ മാതൃക അതിന്റെ പ്രത്യാശ  ഉൾക്കൊള്ളുന്നതിൽ പരാജയപ്പെട്ടു.

മുമ്പ്‌ ചർച്ച ചെയ്‌തതുപോലെ മിക്ക ക്യാൻ‌സറുകളെയും ഈ ചികിത്സ രീതി സുഖപ്പെടുത്തിയില്ല. കാൻസർ മരണനിരക്ക് വർദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ക്യാൻസറിന് ധാരാളം ജനിതകമാറ്റം ഉണ്ടെന്ന് നമുക്കറിയാം. ക്യാൻസർ ജീനോം അറ്റ്ലസ് (The Cancer Genome Atlas)  സംശയമില്ലാതെ അത് തെളിയിച്ചു. ജനിതകമാറ്റം കണ്ടെത്താത്തതല്ല പ്രശ്നം, നാം  വളരെയധികം മ്യൂട്ടേഷനുകൾ കണ്ടെത്തി എന്നതാണ് പ്രശ്നം. ഒരേ ക്യാൻസറിനുള്ളിൽ പോലും വ്യത്യസ്ത മ്യൂട്ടേഷനുകൾ. ഈ പുതിയ ജനിതക മാതൃകയിലേക്ക് സമയവും പണവും മസ്തിഷ്കശക്തിയും വൻതോതിൽ നിക്ഷേപിച്ചിട്ടും, നാം പ്രയോജനം കണ്ടില്ല. ജനിതക വൈകല്യങ്ങൾ ക്യാൻസറിന്റെ ആത്യന്തിക കാരണം ആയിരുന്നില്ല – അവ എപ്പോഴും ഒരു ഇടനിലക്കാരൻ മാത്രമായിരുന്നു, ഇത് ഒരു സാമീപ്യ കാരണമായിരുന്നു. നമ്മൾ അറിയേണ്ടത് ആ മ്യൂട്ടേഷനുകളെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന കാരണങ്ങളാണ്. 

കാൻസർ പാരഡൈം 2.0 ൽ സൂര്യൻ അസ്തമിക്കുമ്പോൾ, കാൻസർ പാരഡൈം 3.0 ലൂടെ  ഒരു പുതിയ പ്രഭാതം. 2010 കളുടെ തുടക്കം മുതൽ, ജനിതക മാതൃക 2.0 ഒരു അവസാനിച്ച അധ്യായമാണെന്നു  തിരിച്ചറിഞ്ഞു. നാഷണൽ കാൻസർ ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഗവേഷകരുടെ സാധാരണ കേഡറിനപ്പുറം എത്തി, മറ്റ് ശാസ്ത്രജ്ഞർക്ക് ധനസഹായം നൽകി ‘ബോക്സിനപ്പുറം’ ചിന്തിക്കാൻ സഹായിക്കുന്നു. ക്യാൻസറിന്റെ പുതിയ അറ്റാവിസ്റ്റിക് മാതൃക വികസിപ്പിക്കാൻ കോസ്മോളജിസ്റ്റ് പോൾ ഡേവീസിനെയും ജ്യോതിശാസ്ത്രജ്ഞൻ ചാർലി ലൈൻ‌വീവറിനെയും ഒടുവിൽ ക്ഷണിച്ചു.

ഇതും നാം  തിരയുന്ന ആത്യന്തിക കാരണമായിരിക്കില്ല, പക്ഷേ കുറഞ്ഞത്, പുതിയ ചികിത്സകളും പുതിയ കണ്ടെത്തലുകളും പ്രതീക്ഷിക്കാം.